Swing #31 Festival (dag 1) Wespelaar (17-08-2018) reporter: Marcel & photo credits: Vanessa info organisatie: Swing info bands: Black Cat Biscuit (B) - Melody Angel (US) - Ten Years After (UK) © Rootsville 2018

Er zijn zo van die festivals waar je met plezier naar uitkijkt. Swing is één van deze. Met hun slogan “Blues For The People” weten ze elke jaar een stevig programma in elkaar te boxen, waar iedere bluesliefhebber wel zijn gading kan terug vinden. Drie dagen blues van de bovenste plank en daarenboven, is het nog allemaal gratis. Allen daarheen dus.

Vrijdagnamiddag tijdig vertrokken om mogelijke files voor te zijn. Gelukkig maar, want een uitgebrande vrachtwagen aan de A12 stuurde mijn schema ietwat in de war. Het is dan nog altijd kalm als je toekomt op het gezellig pleintje, maar dat geeft ons steeds de tijd om een drankje te gaan nuttigen en de reeds aanwezige bluesvrienden te begroeten.

Drie bands zullen deze openingsdag vullen, te beginnen met de Limburgse Black Cat Biscuit. Vorig weekend had deze olijke bende de tent van de Blueshappening in Zelzate in vuur en vlam gezet, benieuwd naar hun prestatie op het grote podium van Wespelaar. De band bestaat uit: Bart 'Yasser' Arnauts (guitar en vocals), ‘Mighty’ Mark Sepanski (harmonica), Stanley Patty (guitar), Patrick 'Pat Alley' Indestege (bas) ook wel eens ‘P.Daddy’ genoemd en Jeff 'junior' Gijbels (drums). Verwacht je niet aan covers maar wel aan een hitsige cocktail van frisse, eigen geschreven songs. Een verademing mijn gedacht.

Iedereen staat vrij om van bij het begin de dansschoenen aan te trekken en een danspasje te wagen. En inderdaad, het duurde niet lang voor de eerste dansers gesignaleerd werden. Er was al een pak volk aanwezig voor deze eerste gig. De jongens staken weer strak in het pak en Mark Sepanski, had zowaar een ander kostuum aan dan vorige week, het soort “classy” pak dat wat deed denken aan Al Capone. Al betwijfel ik of die zo’n stevig harmonicawerk kan ten beste geven. De set verschilde niet veel met vorige week in Zelzate. Het was dus swingen geblazen. ‘What I Really Want Is You’, ‘A Woman’s Mind’, ‘Pet Cemetary’ of ‘Giovanni Winnetou’ pakten de aanwezigen helemaal in. De band klinkt als een geoliede machine en zijn perfect op elkaar ingespeeld, getuige de geweldige bassolo van P. Daddy en zijn interactie met youngster Jeff aan de drums. Het betere werk zowaar. Wat mij betreft, was deze opener alvast een voltreffer.

Als tweede van de avond was normaal blueslegende Jimmy Johnsion voorzien, doch om gezondheidsredenen (de man mag het vliegtuig niet meer op) diende hij af te zeggen en werd hij vervangen door Melody Angel.

Deze 28 jarige meid groeide op in de ruwe Southside van Chicago en kreeg op haar 13de haar eerste gitaar. Ze leerde  Jimmi Hendrix songs , zette een band in elkaar en ze was vertrokken.. Ondertussen heeft ze al 1 album en 2 EP’s uit, waarvan ‘A Woman’s Blues’ begin 2018 verscheen. In haar thuisbasis heeft ze haar wekelijkse stek in bluesclub Rosa’s Lounge en ook in Buddy Guy Legends is ze een geliefde gast. Er stond ons dus wat te wachten vermoedde ik. Ik had deze dame nog nooit gehoord en was dus enorm benieuwd naar hetgeen ze over Wespelaar zou loslaten. Daarenboven was het hier ook haar eerste Europees optreden op een groot festival. Voor dit optreden heeft ze Darvonte Murray bij aan de drums en Lawrence Calloway op bas. Tevens stond haar mama mee op het podium voor wat backing vocals en geshake met de sambaballen. Blijkbaar mag ze niet optreden zonder dat haar moeder erbij is. Strange.

Melody Angel kwam op in een spannende catsuit en een overdonderend afrokapsel en liet een ‘I’m A Rebel’ los op de massa voor de bühne. Onmiddellijk had ik zoiets van ‘Wauw’ wat is me dat. Een stevige stem en dito gitaarwerk, een krachtige ritmesectie met een geweldige bassist. De solo’s waren uitgemeten en niet overdreven, kortom alles zat knap in elkaar. Na een schitterende ‘The Trouble With Money’ en ‘Otis Rush’s ‘Double Trouble’ had ik het idee dat dit wel eens de revelatie van het weekend zou kunnen worden. ‘Keep On Knockin’ was ook nog te pruimen, maar nadien verviel de set een beetje in hetzelfde patroon en eerlijk gezegd begon het wat te vervelen. Ietwat te weinig variatie in wat er werd gebracht en eerlijk gezegd ik kreeg het er ook noch warm noch koud meer van. Wat moeder op het podium stond te doen was mij ook een raadsel, want veel bracht de dame niet bij aan het geheel. Voor mij héél goed begonnen, maar te weinig afwisseling deed het einde van de set maar gewoontjes klinken. Aan de reactie van de massa te horen, ben ik waarschijnlijk één van de weinigen die er zo over dachten, want het publiek had ze alvast ingepakt.

Afsluiter van de eerste dag was Ten Years After. Als reactie op de Amerikaanse blues ontstond eind jaren 60 de Britse blues boom, waarvan deze band deel uitmaakte. Elke blues liefhebber is opgegroeid met muziek van de band en ook hun performance op Woodstock leverde hen de legendarische status op. Het optreden in Wespelaar maakt deel uit van hun ‘50th Anniversary tour’. Keyboard speler Chick Churchill en drummer Ric Lee zijn nog de actieve oprichters van de band en op bas speelt generatiegenoot en bas-icoon Colin Hodgkinson (ex-Spencer Davis, Peter Green en Chris Rea). Wijlen Alvin Lee werd op zang en gitaar vakkundig opgevolgd door de jonge Marcus Bonfanti. De band combineert momenteel ervaring van de ouderen met de energie van de jonge wolf Bonfanti. Ik heb wel altijd mijn twijfels bij bands die teren op het succes van 50 jaar geleden. Meestal zijn de verwachtingen hoger dan wat er wordt geserveerd. Uiteindelijk, als fan, was ik wel benieuwd naar het resultaat, dus compleet open minded het optreden meemaken.

Mijn eerste reactie was best ok. Buiten het feit dat het geluid pokkenhard stond was het enige dat ik kon zeggen: Man, wat mis ik Alvin Lee’. Niet dat Bonfanti niet goed was, integendeel, de man is een talent maar Alvin’s sound is niet te evenaren.

De echte die hards, stonden echter geplet tot aan de voorste nadarhekken en ik zag tal van grijze en minder behaarde hoofden headbangen dat het een lieve lust was. ‘ Sugar Road’, ‘One Of The Days’, ‘I’m Coming On’ en het door Rick Lee geschreven ‘The Hobbit’ met geweldige drumsolo kon ik wel smaken. Ondertussen strooide Bonfanti kwistig met snerpende gitaarsolo’s. Gelukkig kregen we een rustpunt en kwam het viertal vooraan het podium plaatsnemen waarbij ze ons trakteerden op drie semi-akoestische nummer, waaronder ‘Portable People’ en ‘Don’t Want Your Woman’. Voor mij de beste songs uit de set.

Voor de massa aanwezigen, het zag echt zwart van het volk, was het voor de band een “Veni, Vidi, Vici’. Persoonlijk was ik niet echt overdonderd, het zal wel aan mij liggen. Je wordt ouder papa ! De eerste dag zat er op en ik reed huiswaarts met gemengde gevoelens. Voor mij waren de jongens van Black Cat Biscuit de mannen van de avond, voor de rest miste ik wat het echte bluesgevoel. Maar dat is allemaal persoonlijk. Tijd voor een goede nachtrust om er morgen weer tegenaan te gaan met weer een pak topnamen. Slaap lekker jongens en meisjes.

Marcel

hiese daase die van scho(e)ten en Goezot back to back

en...